آئین مستان

ای دهم حجت خدای ودود

هادی مُلک خالق معبود

آفرینش یم عنایت تو

هادیان بنده ی هدایت تو

ای فدایی تو اب و ام ما

ای تو ابن الرضای دوم ما

ای تو باب المراد اهل البیت

نور چشم جواد اهل البیت

آفتاب رخ هو القیوم

همه ی حُسن چهارده معصوم

معرفت سایه ای ز قامت تو

نور، یک جلوه از کرامت تو

روی تو آیت هوالموجود

به وجود تو بسته کل وجود

بال جبریل فرش مجلس تو

گل نرگس نثار نرگس تو

چشم دشمن به لطف و رحمت تو

متوکل حقیر عزت تو

جامعه سطری از عبارت تو

انبیا عاشق زیارت تو

در خراسان، مدینه، سامرا

نجف و کاظمین و کرببلا

زائرین هر کجا که مهمانند

جامعه با دم تو می خوانند

به مزار مطهر تو سلام

به عروس و به خواهر تو سلام

بوی احمد دمد ز یاسمنت

از رواق مقدس حَسَنت

زده بر سر هوای سامره ام

خاک پای گدای سامره ام

سامره آفتاب سینه ی من

کربلای من و مدینه ی من

سامره شهر نور، شهر شرف

سامره باغی از بهشت نجف

سامره در زمین بهشت اله

آسمان دو آفتاب و دو ماه

تو ولی خدای دادگری

تو جواد الائمه را پسری

تو ز هر وصف خوب، خوبتری

تو به یک چهره چهارده قمری

به دعای تو سنگ، گُل آرد

به ولای تو ابر می بارد

هم تو گفتی و هم خداست گواه

من اَطاکُم فقد اَطاعَ الله

ذکر حق چیست ذکر خیر شما

کیست میزان حق به غیر شما

بی دمت آدمی نمی ماند

به خدا، عالمی نمی ماند

طایر وحی از تو دانه گرفت

در ریاض تو آشیانه گرفت

در زمین، در سپهر، در افلاک

که شد با شما هلاک هلاک

چشم دل بی چراغتان کور است

شاهد من کَلامُکُم نُور است

به خداوندی خدا سوگند

به محمد، به انبیا سوگند

به کتاب و به مکه و به حرم

به صفا و به مروه و زمزم

به مدینه به خاک قبر رسول

به مزاری که گم شده ز بتول

این کلام خدای دادار است

مِهرتان خُلد و بُغضتان نار است

چه غم گر گنهکار و نامه سیاهم / علی بن موسی الرضا داد راهم

امام رئوفی که عالم فدایش / کرم کرد و داد از عنایت پناهم

ز فعلم نپرسید کاهل خطایی / به رویم نیاورد من رو سیاهم

سراپا شدم غرق دریای رحمت / نگوید دگر که غرق گناهم

همه روی گردانده بودند از من / رضا کرد با چشم رحمت نگاهم

کنم ناز دیگر به طوبی و سَدره / که در بوستان ولایت گیاهم

به جز دامن آل عصمت نگیرم / به غیر از رضای رضا را نخواهم

چو می خواست راهم دهد از کرامت / عطا کرد سوز دل و اشک آهم

اگر خار بودم اگر پست بودم / رضا داد قدرم رضا داد جاهم

اگر کوه عصیان بود روی دوشم / اگر گشته کاهیده تن مثل کاهم

شدم خاک پای امام رئوفی / که بر شهریاران کند پادشاهم

گدایم گدایم گدایم گدایم / گدای علی بن موسی الرضایم

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی / قرار دل بی قرارش تو باشی

خوشا ان که تنها تو را دوست دارد / چه خوشتر اگر دوستارش تو باشی

زبیداد پائیز هم غم ندارد / هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی

بر آن محتضر می برم رشک هر شب / که شمع شب احتضارش تو باشی

خراسان حریم حرم هاست آری / حریمی که پروردگارش تو باشی

خوش آن خانه بر دوش دور از دیاری / که هم خانه وهم دیارش تو باشی

خوشا آن گدائی که تنهای تنها / کناری نشیند کنارش تو باشی

خوشا آن تهی دست بی برگ و باری / که در این چمن برگ و بارش تو باشی

خوشا آن که یک عمر پروانه ات شد / که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

بود بود ناز بر لاله زار خلیلش / کسی را که بر دل شرارش تو باشی

گدایم گدایم گدایم گدایم / گدای علی بن موسی الرضایم

تا ملائک همه پر را حرکت میدادند

دور تو، قرص قمر را حرکت میدادند

به طواف تو زمین بار دگر میچرخید

چون که خدام تو در را حرکت میدادند

پرچم و گنبد و گلدسته برای زوار

به خوش امد، همه سر را حرکت میدادند

صبح خدام تو بودند که با جاروشان

از کف صحن، سحر را حرکت میدادند

مقصد اصلی شان پنجره فولاد تو بود

کودکانی که پدر را حرکت میدادند

نوبت عصر شفایت به سرِ شانه ی صحن

دستها، چند نفر را حرکت میدادند

نمره ی صندلی ام باز درامد، هشت است

ساعت رفتن من نیز به مشهد، هشت است

همه جا مضربی از هشت و، به تَختِ اعداد

ان که امروز نشسته است به مسند، هشت است

بین ما مردم ایران، نود و نه درصد

عدد حاجتمان پنج نباشد، هشت است

کربلایی است دلم در وسط مشهد تو

کسر بر نُه شود هفتاد و دو درصد، هشت است

علی و فاطمه را هشت عدد حرف، بس است

حاصل ضرب دو تا اسم محمد، هشت است

عدد چهار همان پرچم سبز حرمت

یازده شکل دو گلدسته و گنبد، هشت است

هفتِ بی تاب ترینت، لبِ پائین من است

گر به رویش لب بالایی مرقد، هشت است

هشتمین بیت رسیده است که تاکید کنم

بهترین ساعت پرواز به مشهد، هشت است

شب عشق بازیه هفت آسمونه / صحبت از پادشاه خراسونه

هر کی امشب دلو زده به دریا / بگه بسم الله و با من بخونه

مبتلاتم جون فداتم / به خدا که خاک پاتم

شکر حق که من براتم / مستمند و سر راتم

بنده یه نیم نگاتم / من گدای گداهاتم

که اسیر زائراتم / خُلاصش که خاک پاتم

السلطان

اسم تو می نویسم توی دفترم / شب تا سحر اونو می بوسم

من به محبت تو زنده ام / نیام زیارتت آقا می پوسم

من عبد خودت و خواهرتم / آقا جون به خدا نوکرتم

السلطان مددی السلطان

اومدی و دل فاطمه شد شاد /  الهی شکر خدا تو رو به من داد

آهو از وقتی اینطوری قشنگ شد / که یه لحظه چشاش به چشمت افتاد

باز بهاره، شب یاره / دل من چه بی قراره

حواسم پیش نگاره / حال و روز من خماره

قلب عاشقم شکاره / به سرم زده دوباره

من دیوونم مگه آره / به کسی ربطی نداره

سرم امشب سر داره / تا سحر چشام بیداره

غم تو سینم تار و ماره / تب من روی هزاره

السطان

جنون من آشکاره / از بالای هر مناره

بارون شادی میباره / هر کویری سبزه زاره

از پر ماه و ستاره / روی اشک سایه ساره

خدا هم در انتظاره / گل میخواد براش بباره

آقامون زهرا تباره

السطان

آقامون زهرا تباره / از نژاد ذوالفقاره

معجزه روزگاره / روز محشر تکسواره

پادشاه این دیاره / نوکریش یه افتخاره

آبرو برام میاره / به دو عالم اعتباره

خیلی خیلی با وقاره

السلطان

متن تورات و انجیل و قرآن، مفاتیح و صحیفه و لهوفه

اگه توی کرات هفتگانه بگردی میبینی رضا معروفه

آقاجون زیر پاتم نگاه کن / ما رو هم مهمون کربلا کن

السلطان مددی السلطان

تیر عشقش دلامونو هدف کرد  /  اومد و عالمی رو پر شعف کرد

جبرئیل تا دید ایوون طلاشو گفت /  بیچاره بهشت عمرشو تلف کرد

چه اصیله، چون خلیله / آقایی که بی بدیله

مضمون بحر طویله / پا رکابش جبرائیله

آب بابای میکائیله / نفخ صور اسرافیله

فواره هاش رود نیله / سقاخونش سلسبیله

پیش نماز اسماعیله / کعبه ای که بس شکیله

السلطان

خواستم تا شبی قلم بزنم / خط سرخی بروی غم بزنم

خواستم تا به یاری خورشید / در سیاهی شب قدم بزنم

تا که مخلوط عشق و عقلم را / باز از نو دوباره هم بزنم

مثل هر بار عشق آمد و من / لاجرم حرف از دلم بزنم

حرف دل، حرف عشق، حرف رضاست / باید از شاه طوس دم بزنم

می پرم تا به ماورا برسم / به حریمی پر از خدا برسم

باز امشب حرم چراغان است / در و دیوار ریسه بندان است

ابرها را ببین که آمده اند / باز وقت نزول باران است

ظاهرا باز کعبه می سازند / قبله گاهی که در خراسان است

آسمان با ستاره و ماهش / در زمین مدینه مهمان است

جبرئیل از بهشت آمده و / روی دستش گلاب و قرآن است

نجمه او را بغل گرفته ببین / لبش امشب چقدر خندان است

چون نسیم بهار آمده ای / چقدر باوقار آمده ای

از تنت بوی یاس می آید / ز كدامین دیار آمده ای

گفته بودی مدینه گریه كنند / با دلی بی قرار آمده ای

از دل زائران خسته ی خود / تا بشویی غبار آمده ای

كرده ای پهن دام عشقت را / آخر اینجا چه كار آمده ای

فكر كردی دلم اسیرت نیست / كه به قصد شكار آمده ای

من از اول كبوترت بودم / جَلد صحن مُنورت بودم

هر زمان غصه ای عذابم داد / نام تو بردم و شدم دلشاد

میهمان نه که خانه زاد توام / خاکبوس قدیم گوهر شاد

حرم تو فقط خراسان نیست / دل من هم شده رضا آباد

آمدم تا که حرفهایم را / بزنم با تو، هر چه باداباد

چشم در چشم حلقه های ضریح / دست در دست پنجره فولاد

با دلی غرق خواهش آمده ام / قسمت می دهم به جان جواد

کربلای مرا هم امضا کن

من ندیدم که کریمی به کرم فکر کند

به چه مقدار به زائر بدهم فکر کند

از شما خواستن عشق است ضرر خواهد کرد

هر که در وقت گدایی به رقم فکر کند

بهتر این است که زائر اگر آمد به حرم

دو قدم عشق بورزد سه قدم فکر کند

به کف صحن، به گنبد، به غم گوهرشاد

زیر این قبه به هستی به عدم فکر کند

به دو گلدسته، دو تا ساق، به دوش گنبد

به رواقی که شده پیش تو خم فکر کند

به چرا سال گذشته دو سه بار و امسال

فقط این بار، به این قسمت کم فکر کند

به خودش، نه به کسانی که به یادش آمد

چون که در آینه کاری حرم فکر کند

موقع دست به سینه شدن و عرض سلام

کربلایی شده هرکس به علم فکر کند

چون که از باب جواد تو کسی داخل شد

خنده داراست که دیگر به قسم فکر کند

دیر وقتی ست که تا در حرمت دم بدهد

جای دم، حضرت عیسی به دو دم فکر کند

بهترین نوع زیارت شده اینکه امشب

هم کسی گریه کند پبش تو هم فکر کند